De schafttijd wordt nu als vanzelfsprekend beschouwd, maar was het niet altijd. Een behoorlijke tijd om te eten was één van de allereerste (vakbonds)eisen als het op arbeidsduur aankwam. De schafttijd geeft ook heel wat prijs over de samenleving waarin we leven. In de jaren 1950 werd de gamelle of besace die naar de fabriek werd meegenomen vervangen door de plastieken boterhammendoos. Broodjeszaken schoten eind vorige eeuw als paddenstoelen uit de grond en lijken nu ingeruild voor sushi-toogjes, bageltenten en pokébowl-zaken. Witte bookes lijken al helemaal passé, laat staan de aluminiumfolie waarin ze decennialang zonder gêne gedraaid werden. Niet alleen wàt we eten tijdens de noen, maar ook de manier hoe we onze lunchpauze invullen, vertelt heel wat over de maatschappij en hoe die verandert (sociale verschuivingen, de balans werk/privé, het ecologisch bewustzijn, de migratie en de wereld die binnenwaait, …). En we vragen ons af hoe het zo ver is kunnen komen dat dat recht opnieuw onder druk is komen te staan (bv. vrachtwagen- en buschauffeurs die hun tijd in de file inhalen ten koste van hun schafttijd). Ondanks de alledaagsheid, weten we echter nog betrekkelijk weinig over de lunch van de werkende mens. Daarom gaan we - net nu we het samen lunchen met collega’s moeten missen - op zoek naar hoe we die ‘schafttijd’ invulden. Wilt u ons graag helpen met een inzicht in uw schafttijd, dan kan dit HIER. Om uw geheugen te triggeren, krijgt u alvast enkele vragen.